“Ο μπέμπης μας νίκησε τα προγνωστικά των χοριακών και τελικά τα κατάφερα με την πρώτη εξωσωματική μόλις ένα χρόνο μετά το πρώτο μου ραντεβού στο ΓΕΝΝΗΜΑ”
Μετά την πρώτη θετική τιμή της χοριακής (μετά από προσπάθεια εξωσωματικής), ο γιατρός συστήνει επανάληψη της εξέτασης προκειμένου να διαπιστώσει πώς αυξάνονται οι μονάδες της χοριακής.
Αν οι τιμές (περίπου) διπλασιάζονται, αυτό θεωρείται ‘καλό σημάδι’ για την εξέλιξη της κύησης, ότι δεν είναι εξωμήτριος, ότι δε θα καταλήξει σε αποβολή α’ τριμήνου κλπ.
Και τι γίνεται αν οι τιμές δεν αυξάνονται ομαλά;;
Διαβάστε την ιστορία της Ε. και του μπέμπη της που ανέτρεψαν όλα όσα ξέρουμε για τις χοριακές! Την ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την αφήγησή της, τη γεμάτη συναισθήματα: άγχος – αγωνία – ευτυχία!
Να ζήσει το μωράκι τους, είναι ένας πραγματικός μαχητής!
“Θέλοντας να γράψω λίγα λόγια για την ιστορία μου, δεν ήξερα από που ακριβώς να ξεκινήσω αφενός, και αφετέρου πώς μπορώ να συνοψίσω σε λίγα λόγια μια ιστορία 2 χρόνων. Ωστόσο επειδή ένιωθα πολύ άτυχη αυτά τα 2 χρόνια, θέλω να την αναδείξω για να φανεί πως τελικά κάπου εκεί έξω κάτι γίνεται για όλους μας στο τέλος αρκεί να βρεις τους σωστούς ανθρώπους.
Φεβρουάριος του 2018, και μετά από λίγες προσπάθειες μένω έγκυος φυσιολογικά και πολύ γρήγορα. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου σκέψη να είναι «οκ, τόσο εύκολο ήταν τελικά; Γιατί αγχωνόμουν;». Κάνω την πρώτη χοριακή, πολύ καλή τιμή κάνω τη δεύτερη με υπερδιπλασιασμό και όλα έδειχναν ότι θα πάνε τέλεια. Ραντεβού στον τότε γιατρό μου στις 7 κοντά εβδομάδες για να ακούσουμε καρδιά. Ακόμα θυμάμαι τη χαρά που είχα πηγαίνοντας σε εκείνο το ραντεβού. Άλλωστε ακόμα ήμουν αρκετά αισιόδοξη και δεν είχα κανένα λόγο να φοβάμαι για κάτι. Ως εκείνη την περίοδο δεν είχα αντιμετωπίσει το παραμικρό γυναικολογικό πρόβλημα. Μπαίνω στο ραντεβού βάζουμε τον υπέρηχο, και ακόμα θυμάμαι ότι ασυναίσθητα δεν κοιτούσα την οθόνη αλλά το πρόσωπο του γιατρού (φυσιογνωμίστρια ούσα), όπου αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Κενός σάκος μου λέει, το έμβρυο παλινδρόμησε. Πρέπει να κλείσουμε ραντεβού ΑΥΡΙΟ για απόξεση. Έτσι απλά. Την επόμενη μέρα. Πήγαινα να ακούσω καρδιά και να πάρω οδηγίες για την εγκυμοσύνη μου και βρέθηκα κλαίγοντας να κανονίζω τα διαδικαστικά για την επόμενη μέρα που αφορούσαν την απόξεση. Μην έχοντας συνειδητοποιήσει τι μου συνέβαινε (δεν έδωσα καν περιθώριο λίγων ημερών) έκανα την απόξεση την επόμενη μέρα για να «τελειώνω» και να πάω παρακάτω. «Δεν πειράζει», σκεφτόμουν, «αφού έμεινες τόσο εύκολα την πρώτη φορά θα μείνεις και την επόμενη». Οι μήνες άρχισαν να περνούν, το άγχος μου είχε φτάσει στο κόκκινο, εγώ με τα τεστ ωορρηξίας κάθε μήνα ανά χείρας, και αποτέλεσμα μηδέν. Κάθε μήνα μόλις ερχόταν η περίοδος κλάμα, κακό και απογοήτευσή και αναζητούσα τον λόγο που δεν ερχόταν και πάλι τόσο εύκολα, αυτό που τόσο ήθελα.
Ιανουάριος 2019, έχοντας περάσει ένα χρόνο σχεδόν από την προηγούμενη εγκυμοσύνη, και χωρίς κανένα αποτέλεσμα ενδιάμεσα αποφασίζω να απευθυνθώ, κατόπιν παρότρυνσης του προσωπικού μου γυναικολόγου, στον κο. Μαντούδη. Ο ίδιος με ενθάρρυνε να προσπαθήσω μόνη μου ακόμα 2-3 μήνες, καθώς είχα καλές σχετικά προϋποθέσεις, αν και διάφορα θεματάκια που δεν είχαν εμφανιστεί ως τότε έκαναν την εμφάνισή τους. (Πολλές φορές και το πιστεύω πλέον, θεωρώ ότι εμφανίστηκαν από το άπειρο άγχος και στρες στο οποίο υπέβαλλα τον εαυτό μου). Να επισημάνω πως σε αυτό το ραντεβού είδαμε μια ψευδοκύστη κοντά στην σάλπιγγα που δεν υπήρχε ως τότε και δεν ξέραμε τι είναι ακριβώς από τον υπέρηχο, καθώς επίσης και ανέμενα την εξέταση της ΑΜΗ που ήταν η μόνη που έλειπε. Λίγες μέρες μετά βγήκε και η ΑΜΗ μου με απογοητευτικά αποτελέσματα. 2ο σοκ για μένα καθώς ήμουν 36 χρονών με πολύ σταθερό κύκλο και καμία ένδειξη για χαμηλή ΑΜΗ. Μίλησα με τον κο. Μαντούδη ο οποίος με καθησύχασε στο παραλήρημά μου και μου εξήγησε 5 πράγματα στο τηλέφωνο. Με παρότρυνε να ξαναδώ το θέμα της ψευδοκύστης που είχε εμφανιστεί (όπως ανέφερα είχα και έχω και προσωπικό γυναικολόγο ο οποίος με σύστησε στον κο. Μαντούδη), πράγμα το οποίο και έκανα. Μίλησε τότε ο γιατρός μου με τον κο. Μαντούδη και αποφασίζουν να κάνω λαπαροσκόπηση. Σοκ πάλι εγώ. Κλάμα κακό και απόγνωση που αντί να ετοιμάζομαι για την εξωσωματική «να τελειώνω» πρέπει να μπω σε χειρουργείο έτσι ξαφνικά και μόλις ένα χρόνο μετά την απόξεση. Πάλι εδώ συμπαραστάτες στη θλίψη και την απόγνωσή μου ο κος Μαντούδης καθώς και ο γυναικολόγος μου που υπομονετικά μου εξηγούσαν το χρονοδιάγραμμα, καθώς και το λόγο που θα έκανα τη λαπαροσκόπηση προκειμένου να βελτιώσω τα ποσοστά επιτυχίας μου.
Φεβρουάριος του 2019 και κάνω τη λαπαροσκόπηση, αφαιρώντας τελικά εστίες ενδομητρίωσης (Δεν είχα ούτε μια ένδειξη για ενδομητρίωση, πχ πόνους περιόδου, αιμορραγίες κλπ), αλλά να που είχα τελικά. Για άλλη μια φορά έλεγα πόσο άτυχη είμαι, πως όλα σε εμένα συμβαίνουν, πως αν είναι δυνατόν να μένω την πρώτη φορά τόσο εύκολα έγκυος να μην έχω αντιμετωπίσει κανένα γυναικολογικό πρόβλημα ως τώρα και ξαφνικά να μου έρχεται το ένα μετά το άλλο. Μιλάω με τον κο. Μαντούδη και μου λέει μετά το Πάσχα ότι μπορώ πλέον να ξεκινήσω.
Μάιος 2019 και ξεκινάω την εξωσωματική, αρκετά αισιόδοξη (Είχα μαζέψει ότι μου είχε απομείνει σε αισιοδοξία). Πρώτος υπέρηχος 10 ωοθυλάκια. Οκ, καλά ήταν και σκέφτηκα θα μεγαλώσουν όλα. Δεύτερος υπέρηχος και βασικά προχωρούσε το ένα καλά και άλλα 3 έτσι και έτσι. Σοκ πάλι εγώ, κλάμα και κακό και να ζητάω να σταματήσω την προσπάθεια γιατί δεν είχε νόημα. Με καλεί ο κος Μαντούδης στο γραφείο του και προσπαθεί να με ηρεμήσει και να με εμψυχώσει να μην σταματήσω την προσπάθεια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει: «Θα είμαι ο πρώτος που θα σου πει να τη σταματήσεις και να πάμε σε επόμενη, αν δω ότι δεν έχει νόημα». Με πολύ άσχημη ψυχολογία συνεχίζω τις ενέσεις μου και φτάνουμε τη μέρα της ωοληψίας. Πήραμε 6 τελικά ωοθυλάκια (παρόλα τα αρχικά αρνητικά προγνωστικά) εκ των οποίων τα 5 είχαν ωάριο και τα 4 γονιμοποιήθηκαν. Πήραμε την απόφαση να τα αφήσουμε για βλαστοκύστες παρόλο που δεν ήταν τόσα πολλά. 2 τελικά έγιναν βλαστοκύστες. Με καλούν την 5η μέρα για την εμβρυομεταφορά όπου και πάω αρκετά αγχωμένη αλλά και πάλι προσπαθώντας να είμαι αισιόδοξη. Παίρνω στα χέρια μου το χαρτί με τις 2 και μοναδικές βλαστοκύστες μου (να σημειώσω πως όταν ξεκίνησα την εξωσωματική ήμουν σίγουρη ότι θα είχα ΚΑΙ για κατάψυξη….) και βλέπω στους χαρακτηρισμούς μια καλή και μια μέτρια! Σοκ και πάλι εγώ. Περίμενα έστω μια άριστη. Αρχίζω το κλασικό μου παραλήρημα ότι με μια μέτρια και μια απλά καλή δεν πάω πουθενά και δε θα γίνει τίποτα, και αρχίζει πάλι ο κος. Μαντούδης μαζί με την εμβρυολόγο (νομίζω η Ηρώ ήταν) να μου εξηγούν ότι και εγώ θα μπορούσα να μην είμαι μια άριστη βλαστοκύστη ως εμβρυάκι και δεν έχει να λέει τίποτα.
8 Ιουνίου 2019 και κάνω την πρώτη χοριακή, σχεδόν σίγουρη ότι θα είναι αρνητική. Αποτέλεσμα 167. Κλάμα από χαρά πρώτη φορά μετά από καιρό και πάλι να γεμίζω το ντεπόζιτο της αισιοδοξίας μου για την επερχόμενη κύηση.
10 Ιουνίου 2019 και επαναληπτική χοριακή, με αποτέλεσμα 164!! Όχι μόνο δε διπλασιάστηκε αλλά ελαττώθηκε. Ακόμα θυμάμαι το κλάμα που έριξα έξω από το νοσοκομείο που είχα πάει να κάνω τη χοριακή. Δεν πίστευα αυτό που συνέβαινε για 2η φορά. Παίρνω αμέσως τηλέφωνο στο κέντρο μιλάω με μια μαία (δε θυμάμαι καν με ποια μέσα στην απόγνωσή μου) και με παροτρύνει να κάνω και 3η χοριακή. Κάνω μια 3η μετά από 2 μέρες και είχε ανέβει μεν λίγο η χοριακή, αλλά φυσικά όχι ικανοποιητικά. Εκεί λοιπόν ξεκινάει ο εφιάλτης των χοριακών μου. Μιλώντας με τον κο. Μαντούδη με ενθάρρυνε να κάνω υπομονή να σιγουρευτούμε για την εξέλιξη και μετά να προβώ σε οποιαδήποτε ενέργεια. Έκανα και 3η και 4η και 5η και 6η και 7η χοριακή, όλες χωρίς διπλασιασμό με μια ελάχιστη αύξηση έως και στασιμότητα. Σάκος φυσικά δε φαινόταν ακόμα γιατί δεν είχα ξεπεράσει τις 1000 μονάδες (έως και την 6η). Κρύος ιδρώτας με έλουζε γιατί άρχισα να σκέφτομαι το σενάριο του εξωμητρίου πλέον. Μιλούσα καθημερινά με τον κο. Μαντούδη οποίος με ενθάρρυνε να κάνω υπομονή παρόλο που εγώ η τρελή ζητούσα να πάρω μεθοτρεξάτη (ναι, και όμως ήμουν τόσο σίγουρη για το εξωμήτριο) για να μην ξανακάνω λαπαροσκόπηση. Πάω λοιπόν στο ΓΕΝΝΗΜΑ μου γίνεται ένας υπέρηχος όταν έφτασα κουτσά στραβά στις 1000 μονάδες και φαίνεται ένας πολύ μικρός σάκος λίγο πίσω για τις ημερολογιακές εβδομάδες κύησης που ήμουν. Ανακουφίστηκα για την ώρα που τουλάχιστον θα γλύτωνα το εξωμήτριο και αμέσως άρχισα να παρακαλάω να κλείσουμε ραντεβού για απόξεση!!! (Είχα απόλυτη βεβαιότητα ότι θα γίνει απόξεση δεδομένου ότι η πρώτη κύηση είχε καταλήξει άσχημα, αν και είχε άψογες χοριακές). Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει ο κος. Μαντούδης: «κάνε άλλον έναν υπέρηχο μεθαύριο να επιβεβαιώσουμε και τον σάκο (γιατί ήταν πολύ μικρός) και βλέπουμε». Πάω 2 μέρες μετά στο ΓΕΝΝΗΜΑ και ο κος. Μαντούδης έλειπε και μου έκανε υπέρηχο ο κος. Δημόπουλος. Είδε τον σάκο καθαρά πλέον χωρίς να αναφέρει κάτι άλλο εντός του σάκου. Του λέω λοιπόν ότι θα κανονίσω την επόμενη μέρα να κάνω απόξεση με τον γυναικολόγο μου για να τελειώνω, τώρα που επιβεβαιώσαμε και τον σάκο. Φεύγοντας και όπως ανέμενα στο λογιστήριο μου είπε μια μαία ότι με ήθελε κάτι ο κος Δημόπουλος στο γραφείο του. Πήγα μέσα, έκατσα και μου λέει «μην την κάνεις αύριο την απόξεση, κάν’την την Τρίτη, άσε να περάσει το σ/κ, μου φάνηκε καλός ο σάκος». «Μα», του λέω, «ποιο το νόημα της παράτασης αφού δεν υπάρχει καμία περίπτωση;». Μου λέει και πάλι να κάνω λίγη υπομονή ακόμα 3 μέρες για το 1 στο εκατομμύριο όπως είπε. (Μια στο εκατομμύριο εγώ η άτυχη, μόνο στην ατυχία θα μπορούσα να πέσω). Τελοσπάντων, περνάει το σαββατοκύριακο και πάω για υπέρηχο στον δικό μου γυναικολόγο τη Δευτέρα. Μου βάζει τον υπέρηχο και του λέω «Να τος ο σάκος τον βλέπεις;» (Είχα αγωνία μην επιστρέψει το ενδεχόμενο του εξωμητρίου). «Μωρέ εγώ τον βλέπω τον σάκο, αλλά βλέπω και καρδιά» μου λέει και μου βάζει να την ακούσω. Αφού ξεπέρασα και αυτό το σοκ, ξεκινήσαμε βδομάδα-βδομάδα να πηγαίνουμε για υπέρηχο (κάναμε κάθε βδομάδα και έναν, με τον φόβο της παλινδρόμησης λόγω όλων αυτών των χοριακών). Το έμβρυο μεγάλωνε φυσιολογικά μέχρι που φτάσαμε και στην αυχενική. Κρύος ιδρώτας με είχε λούσει, ο γιατρός άκουγε την καρδιά μου με το που ακουμπούσε τον υπέρηχο πάνω μου. Ήμουν σίγουρη ότι θα έβλεπε κάτι κακό. Αφού τελειώσαμε και μας είπε ότι όλα ήταν πολύ καλά, ήταν η πρώτη φορά που έφυγα χαμογελαστή και κεφάτη από ιατρείο και πήρα να το ανακοινώσω στους δικούς μου. Φτάνω στο σπίτι, ξαπλώνω και 2 ώρες μετά την αυχενική ξεκινάει μια απίστευτη εκροή υγρών (σα να σπάσανε τα νερά μου) και μετά άπειρο αίμα. Φύγαμε γρήγορα για το νοσοκομείο (σίγουρη φυσικά ότι το έχασα) και ακόμα θυμάμαι το αίμα στο εξεταστήριο. Είχε ως το πάτωμα αίμα και νερά που ποτέ δεν καταλάβαμε από που έβγαιναν, ωστόσο ο μαχητής μου ήταν ακόμα εκεί στον σάκο του ο οποίος ήταν γεμάτος με αμνιακό και ήταν μια χαρά. Γυρνάω σπίτι προσπαθώ να περιορίσω τη δραστηριότητά μου, αποφασίζω να μη μάθει κανείς άλλος για την εγκυμοσύνη και προσπαθώ να περάσουν οι μέρες να δω τι θα γίνει. Η αιμορραγία περιορίζεται και σχεδόν εξαλείφεται. 30 Αυγούστου και ξαφνικά δεύτερη φορά άπειρα νερά και άπειρο αίμα, ξανά στο νοσοκομείο όπου με είδε ο κος. Κουντάρας (ούτε εκείνος πίστευε πόσα νερά και αίμα είχα και από που εβγαιναν), ωστόσο το μωρό και πάλι ήταν καλά και ο σάκος γεμάτος. Με κράτησαν μέσα για παρακολούθηση και αφού βγήκα ξεκίνησα αντιβίωση φουλ και περιορισμό δραστηριότητας. Πέρασα όλους τους υπόλοιπους μήνες πηγαίνοντας στο γραφείο με ταξί και κάθε φορά που ήταν να πάω τουαλέτα έτρεμα τι θα αντικρύσω. Αίμα είχα σχεδόν σε όλη την εγκυμοσύνη εκτός των 2 τελευταίων μηνών. Ακριβώς τότε ήταν που είπα: «έλα χαλάρωσε τώρα, απόλαυσε ό,τι σου’ χει μείνει από αυτή την κύηση πια».
Ιανουάριος 2020: Λίγες μέρες πριν μπω στον 9ο και μη έχοντας φτιάξει τίποτα στο σπίτι (μέχρι τελευταία στιγμή φοβόμουν) πάλι βλέπω τρελά νερά στο πάτωμα. Αυτή τη φορά όμως είχαν σπάσει τα νερά. Φτάσαμε στο νοσοκομείο σε χρόνο ρεκόρ, σίγουροι ότι όλα χάθηκαν στο παρά πέντε. Όμως η τύχη, που γενικά δε μου χαμογέλασε ιδιαίτερα, μου έφερε έναν μπεμπούκο με κάτι τρελές ματάρες που, αν και προωράκι, ήταν τόσο δυνατό που ήρθε κατευθείαν στο δωμάτιο του μαιευτηρίου σαν όλα τα τελειόμηνα και που τώρα μας κάνει παρέα και έχει γεμίσει όλο μας το σπίτι.
Μη χάνετε την πίστη σας. Να ακούτε το γιατρό σας, να τον εμπιστεύεστε και θα πάνε όλα καλά στο τέλος. Ευχαριστώ τον κο. Μαντούδη, αλλά και τον κο. Δημητρίου, τον κο. Δημόπουλο, τον κο. Κουντάρα και τον κο. Νάτση και όλες τις κοπέλες μέσα.
ΥΓ1 ζητώ συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο, αφαίρεσα άπειρα γεγονότα αλλά και πάλι ήταν τόσα πολλά όσα συνέβησαν…..
ΥΓ2 ακόμα και εγώ με όλα αυτά που ανέφερα τελικά τα κατάφερα με την πρώτη εξωσωματική μόλις ένα χρόνο μετά το πρώτο μου ραντεβού στο ΓΕΝΝΗΜΑ.’
