Ξέρω ότι είμαστε πολλές και πολλοί σε αυτήν την δοκιμασία της υπογονιμότητας. Ο καθένας μας ξεχωριστά με τον αγώνα του… με την υπομονή και την θέληση του στο να έρθει η ώρα να κρατήσει το θαυματάκι του στην αγκαλιά του…
Τώρα που έχω στην αγκαλιά μου το παιδάκι μου νιώθω πιο δυνατή να μοιραστώ μαζί σας τον δικό μου αγώνα… (Ξεκίνησα την διαδικασία των εξωσωματικών σε μικρή ηλικία, θέλω να τονίσω 30 χρόνων) Μετά από 2-3 σπερματεγχυνσεις ξεκίνησα με τις εξωσωματικές. ‘Αλλαξα αρκετούς γιατρούς και κέντρα όταν ένιωθα ότι δεν μπορούν να με βοηθήσουν εμένα… Έκανα λαμπαροσκόπηση, αφαίρεσα την μια σάλπιγγα αρχικά, πολλές υστεροσκοπήσεις, πολλές πλύσεις αντιβίωσης στην μήτρα, βιοψίες μήτρας, σκρατσιν, ένα σωρό ελέγχους αιματολογικούς.. Τα ωάρια μου δεν ήταν ούτε πολλά από την αρχή ούτε καλά.. Είχα βιοχημικές εγκυμοσύνες στα θετικά τέστ, αλλιώς μόνο αρνητικά τέστ…
Είχα φτάσει στις 8 εξωσωματικές… Μεγάλες απογοητεύσεις, στεναχώρια στο ζευγάρι, ο ένας προσπαθεί να κρυφτεί από τον άλλο για να μην τον στεναχωρεί, αλλά ο καημός εκεί… Εκεί που μέσα μου είχα αποφασίσει ότι δεν γίνεται άλλο να συνεχίσουμε, ένα φιλικό ζευγάρι κοντινό μου με παρακάλεσε σχεδόν να πάω στον κ. Μαντούδη και την ομάδα του μόνο να τον δω και να τον ακούσω και ας το άφηνα μετά όπως εγώ ήθελα… Ο άντρας μου ήθελε να πάμε κι εγώ δεν ήθελα να του χαλάσω χατίρι, γιατί τόσο καιρό εκείνος στήριζε κάθε μου βήμα. Όντως, λοιπόν, πήγαμε και μιλήσαμε… Χάρηκα που κατάλαβαν το ότι δεν είχα αντοχή να κάνω τα ίδια και τα ίδια, όπως και με τους άλλους, και έτσι κάναμε άλλη μια εξωσωματική που μαντέψτε: ξανά έδωσε βιοχημική εγκυμοσύνη… Το επόμενο μας βήμα σαν ζευγάρι ήταν τα δανεικά ωάρια, αν θέλαμε να ολοκληρώσουμε τον αγώνα μας… Ήθελα να χαρίσω ένα παιδάκι στον άντρα μου και αυτό ήταν… Άρχισα να ενημερώνομαι για την μοναδική μας ευκαιρία στο να γίνουμε γονείς, αν επέτρεπε ο Θεός, και με αυτόν τον τρόπο βέβαια… Το κέντρο μας βοήθησε πολύ, μας ενημέρωσε στο έπακρο σε όλα και έτσι έγινε…
Η πρώτη εμβρυομεταφορά έγινε αποβολή και ταπεινά πήγα στην δεύτερη εμβρυομεταφορά που εκεί έγινε το δικό μας θαύμα… Η μπέμπα μας είναι 16 ημερών, την κρατάω όταν την ταΐζω και κλαίω από ευγνωμοσύνη στον Θεό και στον γιατρό που μας έκανε γονείς.. Με πονάει η καρδιά μου από την αγάπη που έχω γι’αυτό το πλασματάκι… Ολοκλήρωσα τον δικό μας αγώνα με αυτόν τον τρόπο και εύχομαι όλος ο κόσμος να καταφέρει να ολοκληρώσει τον δικό του αγώνα με όποιον τρόπο του επιτρέπεται… Δύναμη, υπομονή και επιμονή θα πω εγώ.. Αυτό είχα στο μυαλό μου όλο τον καιρό και στα πάνω μου και στα κάτω μου… Ευχαριστούμε πολύ όμορφη ομάδα στο Γέννημα.
