Γειά σας! Η δική μου ιστορία διαδραματίστηκε τόσο γρήγορα, που ούτε εγω δεν πρόλαβα να καταλάβω τι έγινε! Μετά από μία διάγνωση πριν χρόνια, αποχαιρέτησα το όνειρο της μητρότητας για πάντα και έμαθα να ζω μ΄αυτό. Ωσπου, ένα καλοκαιρι, “ξύπνησε” εκείνη η παλιά επιθυμία, να ζήσω το παραμύθι… Ημουν σίγουρη οτι δεν θα γινόταν τίποτα, αλλά τουλάχιστον ας προσπαθούσα- το όφειλα στον εαυτό μου! Ετσι λοιπόν, η αναζήτησή μου με οδήγησε στον κ. Μαντούδη, οπου συνέβη κάτι μέσα μου, αυτό το “κλικ” που σου κάνει κάποιος και λες “εδώ είμαστε”!!!!!!!! Είδα εκείνον τον τοίχο στο γραφείο του, γεμάτο με φωτογραφίες μωρών κ είπα με πείσμα “εδώ θα βάλω και την δική μας”! Ιούλιο λοιπόν πήρα την απόφαση, Αύγουστο πήγα διακοπές (ήμουν γενικά πολύ χαλαρή), Σεπτέμβρη έκλεισα ραντεβού με την αγαπημένη μου Κασσιανή, Οκτώβρη απλά σκεφτόμουν αν θα κάνω την εμβρυομεταφορά με ξένα έμβρυα, τον Νοέμβρη το αποφάσισα, ξεκίνησα τα φάρμακά μου, Δεκέμβρη έκανα την εμβρυομεταφορά κ Γενάρη πήρα μιά τεράααααστια χοριακή!!!!!! Σήμερα, μετά από 27 μήνες, τον κοιτάω, τον ξανακοιτάω, τον φιλάω, τον ζουλάω και ακόμα να πιστέψω οτι εγω αυτό το παιδί το γέννησα!!!! Και ας ήμουν 44 χρονών! Και ναι, η φωτογραφία του είναι εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα μικρά θαύματα…
ΤΖΕΝΗ – SAT 12-11-2016