27-1-2017 (ημ.γέννησης, 2 1/2 μήνες νωρίτερα)
Τι έγινε, ρε, παιδιά;
Να σας συστηθώ, ονομάζομαι Θεμιστοκλής-Θεοτόκης (οι φίλοι με φωνάζουν Θέμη) και η ιστορία μου μέχρι τώρα είναι τόσο πολύπλοκη όσο και το όνομά μου.
Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου προσπαθούσαν να με συναντήσουν για επτά χρόνια. Όταν ήρθαν στο Γέννημα (πριν τρία χρόνια), η μαμά μου ήταν σίγουρη ότι θα με συναντήσει! Ε, δεν ήρθα κι αμέσως, στο ραντεβού μας, μωρά είμαστε, δώστε λίγο χρόνο…, μην μας περιμένετε στην ώρα σας, θέλουμε το δικό μας χρόνο…κι εσείς χρειάζεστε όλο αυτόν τον χρόνο που περιμένετε, η αναμονή με υπομονή θα σας κάνει καλό, σας προετοιμάζει, δεν είμαστε εύκολη υπόθεση!
Και μη σας πω ότι βιάστηκα κιόλας, 2 1/2 μήνες νωρίτερα, αλλά ο κ. Μαντούδης, ο κ. Κουντάρας κι η Εύη μου τα είχαν φροντίσει όλα και ήρθα στο ραντεβού, κύριος! Από το Μάιο κατάφερα να ξεφύγω από τη ΜΕΝΝ και είμαι στο σπιτάκι μου με δύο φιλότιμους ερασιτέχνες (μαμά & μπαμπά)…δείχνω κατανόηση κι αυτοί-δε λέω-έχουν βελτιωθεί πολύ!
Ένα μεγάλο φιλί στη Θεώνη μου και σε όλες τις εμβρυολόγους, έκαναν πολύ καλή δουλειά, κοιτάξτε με, κοιτάξτε ομορφιές! Πολλά φιλιά στις όμορφες, γλυκομίλητες, ευγενικές κυρίες, στην Εύη μου, τη Ρούλα, τη Χρυσηίδα, τη Λένα, τη Μαρία, τη Χαρά, την Ξένια, τη Ναΐδα, τη Νάσια και τη Σοφία που κάνουν άριστα και μεθοδικά τη δουλειά τους και με πολλή υπομονή και κατανόηση (η μαμά μου είχε κάνει πολλές χαζές ερωτήσεις όταν με είχε στην κοιλίτσα της!), στην Αγγελική καθώς και στις υπόλοιπες τις όμορφες κι ευγενικές κυρίες στη γραμματεία και σε όλους τους συνεργάτες του κ. Μαντούδη στο Γέννημα.
Μια μεγάλη αγκαλίτσα στον κ. Κουντάρα που με πρόσεχε και με παρακολουθούσε να μεγαλώνω, και χαλάρωνε -μαζί με τον μπαμπά-την αγχωμένη μαμά μου και έβρισκα και εγώ την ησυχία μου στην κοιλίτσα της! Και μια μεγάλη αγκαλίτσα και πολλά παλαμάκια στον πρώτο άνθρωπο που με είδε όταν γεννήθηκα, που κι εγώ πρόλαβα να τον δω πολύ λίγο γιατί ήμουν θυμωμένος που μου χάλασαν την ησυχία ξαφνικά, στον γιατρούλη μου, τον κ. Μαντούδη, τα έκανε όλα στην ώρα τους και όπως έπρεπε!
Αυτοί είναι οι δικοί μου ή μάλλον οι δικοί μας άνθρωποι, γιατί χάρη σ’ αυτούς και στην Παναγία, δε λέω (και Θεοτόκης βλέπετε), είμαστε τώρα οικογένεια.
Σας ευχαριστούμε όλους, (συνεχίστε να βοηθάτε το θαύμα να συμβεί),
Θέμης , Δημήτρης και Ρένα
